Is it all Greek to you? 
Ο Χορός είναι κίνηση, συντονισμός και αίσθηση. Είναι απογείωση, απώλεια της βαρύτητας, φαντασμαγορία και συναίσθημα. Η Φωτογραφία είναι απεικόνιση στατική. Μονοδιάστατη, αιχμαλωτίζει μια στιγμή και της προσφέρει αιωνιότητα.
Και αν η φωτογραφία αποφασίσει να απαθανατίσει το Χορό, τότε ποιά είναι η δική του αποφασιστική στιγμή; Μόλις ο χορευτής ολοκληρώσει τη χορευτική του παραλλαγή; Οταν το σύμπλεγμα βρίσκεται στο απόγειο της κίνησής του; Στο κρεσέντο ενός pas des deux; Αλλά οι χορευτές χορεύουν και πριν από αυτό το αποφασιστικό δευτερόλεπτο και οι θεατές απολαμβάνουν την πορεία της κίνησης μέχρι την ολοκλήρωσή της. Πώς συλλαμβάνονται οι στιγμές πριν τη στιγμή; Πώς μεταφέρεται το πάθος όσο αυτό φουντώνει; Πώς αναδεικνύεται η μαγεία πριν τελειώσει το μαγικό; Πώς γίνεται μια φωτογραφία χορευτική;
Να το κάνω ξεκάθαρο: δεν με αφορά, ούτε σκοπός μου είναι η τελειότητα. Συγκινούμαι όμως απεριόριστα από το δρόμο για την απόκτησή της, από την προσπάθεια για την επίτευξή της. Ως θεατής συνηθίζω να μισοκλείνω τα βλέφαρα και να αφήνομαι να αποθαυμάζω ό,τι καταφέρνει να τρυπώσει. Μου αρέσει να κοιτώ αλλού και να εγκαταλείπομαι σε ό,τι η περιφερειακή όραση χαρίζει. Δεν λέω. Χάνονται έτσι πολλά από την τελειότητα των κινήσεων, από το συγχρονισμό των σωμάτων ή την ακρίβεια των εκφράσεων, μα, ό,τι εισχωρεί είναι καθαρό συναίσθημα. Και δουλειά της Τέχνης είναι πάνω απ’ όλα να κεντρίζει την ψυχή. Στα χρόνια που φωτογράφιζα μπαλλέτα, χοροθέατρα και χορευτικές ομάδες, ήμουν και εγώ στη σκηνή, αν και κάτω απ’ αυτήν. Το ένα μάτι γυμνό να βλέπει το όλον και το άλλο να συνυπάρχει με τα μέλη της ομάδας μέσα από το κάδρο του φακού, συγχορευτής και θεατής ταυτόχρονα.
Κι έτσι είδα, πως είναι παντού μέσα στην τέχνη του χορού μια αποφασιστική στιγμή. Και ίσως να είναι και αυτός ο τρόπος που μια φωτογραφία γίνεται χορευτική, γίνεται κινούμενη χωρίς να είναι κουνημένη.